Op Zoek Naar...

Mushii was ineens in de Kleine poelen belandt. Eigenlijk wou ze hier haar huidige ouders zoeken, maar ze wist eigenlijk niet dat ze niet meer leven. Mushii keek rond hier, mag ze zag alleen maar andere volwassene krokodillen en anderen krokodillen zoals zij. Toen zwom ze naar een volwassene krokodil en vroeg ze er tegen. "Heb jij hier mijn ouders misschien ergens gezien?" vroeg Mushii een beetje verdrietig, en al direct begon ze ineens te huilen.

Muray hoorde gesnik en zag een kleine krokodil iets aan een volwassene vragen. Ze kende het mannetje die was hier wel vaker als hij zin had in een lekker krokodilletje. Ze haatte het mannetje en gunde hem dat plezier niet. Ze liep er dreigend heen haar bek een beetje op zodat al haar vlijmscherpe tanden zichtbaar waren. Een soort gegrom klonk diep uit haar keel, het ging soms even over naar gesis. Ze was zelf de grootste krokodil van het gebied met haar meer dan zes meter lange lijf. Het mannetje gleed snel het water in en meekte dat hij wegkwam. Muray klapte haar massieve kaken weer op elkaar 'dat was erg gevaarlijk' siste ze tegen de kleine krokodil 'die krokodil stond op het punt je op te eten' ze gleed het water in vlak naast de kleine krokodil en zwom de poelen veder in: haar taak was hier gedaan nu ging ze terug naar de grotere wateren om te eten.

Mushii zag dat er nog een andere krokodil ineens aankwam met haar dreigende bek een klein beetje open, ze zag haar vlijmscherpe tanden. En ze hoorde ook ineens het grommen en daarna ineens het gesis van haar. Mushii zwom beetje achteruit was ze was best wel beetje bang, terwijl ze haar ook nog aankeek. "Waarom was het nou echt gevaarlijk?" vroeg Mushii nieuwsgierig. Ze wou eigenlijk alleen maar vragen of die haar huidige ouders had gezien of niet, misschien heeft die haar ouders wel vermoord. "Mij opeten waarom zou die dat dan doen?" vroeg Mushii alweer wat nieuwsgierig. Mushii besloot om die ene krokodil die haar leven zou gered moeten hebben te achtervolgen.

Toxic zag vanuit haar ooghoek de kleine krokodil weer 'omdat hij dat lekker vind' zei ze rustig. Haar staart kroknelde rustig door het water als een slang waardoor ze vooruit kwam. Ze hield geen rekening met de veel kleinere krokodil die haar probeerde bij te houden. Toxic bleef gewoon in het zelfde tempo zwemmen, op haar lichaam zaten veel verschillende littekens als bewijs van vele gevechten die ze in haar hele leven al had gehad met andere dieren en mensen

"Waarom vond die nou een kleine krokodilletje zo lekker?" vroeg Mushii maar ineens alweer nieuwsgiegrig. Ze begreep het eigenlijk helemaal niet dat er zo'n van die krokodillen hier bestonden, maar toch zwom Mushii nog steeds achter haar aan. "Waar ga jij nou ineens heen?" vroeg Mushii opnieuw maar nieuwsgierig, terwijl ze haar nog achter haar was aan het gaan. Opeens merkte ze dat ze veel littekens had, en keek haar opeens bezorgd aan. "Hoe kwam jij aan al die littekens eigenlijk?" vroeg Mushii alweer een beetje nieuwsgierig, terwijl ze ernaar keek.

Toxic zuchtte 'hij houd gewoon van kleine verse krokodilletjes omdat hij de grotere niet zo goen aankan' legde Toxic uit, ze bleef rustig terwijl andere krokodillen gek zouden worden van zo veel vragen 'ik ga omadat ik heb gedaan wat ik moest doen: die gemenerik wegjagen' legde ze opnieuw uit. De kleine krokodil begon ineens over haar littekens 'gevechten' zei ze kort.

Mushii begreep het ineens al, en bekeek haar alweer terug aan. "Dus jij laat mij hier nu helemaal alleen?" vroeg Mushii, en ze begon een beetje huilen ineens. Krokodillen traantjes viel van haar wangen af, terwijl ze nog steeds naar haar was aan het kijken. "Gevechten met wie dan en waarom?" vroeg Mushii alweer nieuwsgierig, terwijl ze eigenlijk nog steeds aan het huilen was.

Toxic dacht even na 'om vanalles: Voedsel, slaapplekken, mannetjes die me graag als partner zouden hebben en die ik heb moeten verjagen...' somde Toxic rustig op, ze sloeg geen acht op de tranen van de kleine krokodil 'schroeven van boten, takken van bomen die in het water vielen' ging ze veder, Toxic hield op het kleine krokodilltje moest het wel begrijpen.

Mushii zag dat het haar niet intreseerde dat ze aan het huilen was. Maar toch begreep ze het nu hoe ze aan die littekens kwam, ze vond het zelfs eigenlijk wel erg voor haar wat ze allemaal al had meegemaakt. Mushii bewonderde haar dan ook enorm, terwijl ze alweer naar haar keek. Ze wou later als ze een grote krokodil was helemaal zoals haar zijn. "Ik heet trouwens Mushii." zei Mushii ineens om zichzelf voor te stellen. "Hoe heet jij eigenlijk?" vroeg Mushii toen maar opnieuw nieuwsgierig. Ze was al opgehouden met het huilen, want eigenlijk heeft ze al meer meegemaakt dan haar zelf.

Toxic bleeg gewoon rustig doorzwemmen, de kleine krokodil bleef mee zwemmen dat maakte Toxic ook eigelijk niet zo uit 'Toxic' antwoordde Toxic kort. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar de kleine krokodil die zich voorstelde als "Muchii" een kleine glimlach verscheen rond de bek van Toxic, haar reazachtige lichaam bewoog zich moeiteloos als een slang door het water. Ze zwom op dit moment niet heel erg snel en ze naderde langzaam het einde van de kleine poelen.

Mushii zag dat ze aan het beide was gekomen van de Kleine poelen. "Waar gaan we nu heen?" vroeg Mushii. Maar opeens hoorde ze nog haar naam. "Aangenaam Toxic" zei Mushii. En ze zag dat ze een klein glimlach gaf, en Mushii gaf er een kleine glimlachje terug.

Toxic keek weer voor zich uit "wij?" de glimlach verdween snel 'ik ga naar de grotere wateren om te jagen' zei ze, ze verwachtte eigelijk dat Mushii mee zou willen maar de ze was te klein om de stoming -waar ze eerst doorheen moest- aan te kunnen. Hier zouden hun wegen waarscheinlijk scheiden, Toxic keek even naar Mushii.

"Ja wij?" zei Mushii. En ze zag ineens dat haar glimlach verdween. "Dus jij hebt mij eerst gered, en dan laat jij mij hier maar weer achter?" vroeg Mushii, terwijl ze Toxic aankeek met beetje krokodillen traantjes in haar ogen. "Jij kunt mij hier nu niet achterlaten." zei Mushii, en nu begon ze echt te huilen.

Toxic zuchtte 'kom op niet huilen' zei ze droog 'je huilt te veel' Toxic draaide zich om en bleef recht voor Mushii in het water liggen 'ik ga jagen en jij kan de stroming in de rivier niet aan ik wil je niet nog eens moeten redden' legde ze rustig uit. Ze draaide zich om en vervolgde haar weg.

Als snel stopte ze maar met het huilen, en haar krokodillen traantjes waar ook al ineens weg. "Kom jij dan daarna terug hierheen?" riep Mushii haar nog eens toe, terwijl ze zich om draaide en haar weg vervolgde. "En wat als ik weeral in gevaar zit, en jij mij weer moet komen redden en jij bent er niet wat dan?" riep Mushii haar alweer nog eens toe.

Muray rolde zuchtend met haar ogen 'daarna ga ik naar de mangrove' zei ze, daar zou ze dan rustig gaan liggen, ze werd overspoeld met allerlij vragen over als ze er niet zou zijn wat moest zij dan doen... Als ze op het heel erg in gevaar zou zijn en Muray was er niet? 'dan ga je dood' antwoordde ze droog. Met die woorden verdween ze onderwater en zwom ze naar het gebied waar ze zou jagen.